Jak wygląda rabarbar: historia, właściwości i zastosowania

Poznajmy rabarbar

Rabarbar to warzywo, które jest często mylone z owocem ze względu na jego kwaśny smak i zastosowanie w deserach.

Botanicznie jednak należy do rodziny Polygonaceae i jest blisko spokrewniony z łopianem i szczawiem. Rabarbar rośnie w formie grubych, chrząstkowatych łodyg, które są najczęściej wykorzystywane w kuchni.

Charakterystyczny wygląd

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech rabarbaru są jego duże, jasnozielone liście, które są sercowate i gęsto pomarszczone. Łodygi rabarbaru mogą osiągać od 30 do 90 centymetrów długości i są pokryte czerwonymi lub zielonymi włóknistymi łuskami. Kolor i kształt liści mogą się różnić w zależności od odmiany rabarbaru.

Historia rabarbaru

Rabarbar pochodzi z Azji, głównie z Tybetu i Chin, gdzie był uprawiany od tysięcy lat ze względu na swoje właściwości lecznicze. Pierwsze wzmianki o jego stosowaniu w kuchni pochodzą z XIV wieku w Chinach, gdzie był używany głównie w medycynie chińskiej. Do Europy rabarbar trafił dopiero w XVI wieku, początkowo jako roślina ozdobna, a dopiero później zaczęto wykorzystywać go w kuchni.

Właściwości rabarbaru

Rabarbar jest bogaty w witaminy C, K oraz A, a także zawiera wapń, potas, magnez, mangan i żelazo. Zawiera również błonnik, który korzystnie wpływa na trawienie. Jednak należy pamiętać, że liście rabarbaru są trujące i nie nadają się do spożycia.

Zastosowania

Rabarbar znany jest głównie z wykorzystania w deserach, takich jak ciasta, kompoty czy dżemy. Jego kwaśny smak doskonale komponuje się z cukrem, dlatego często jest używany do przygotowywania słodkich potraw. Można go również dodawać do sałatek, sosów czy napojów, aby dodać im nutę świeżości i kwaśności.
Rabarbar to nie tylko smaczne warzywo, ale także cenne źródło wielu składników odżywczych. Jego charakterystyczny wygląd sprawia, że jest łatwy do rozpoznania, a szerokie zastosowanie w kuchni sprawia, że jest ceniony przez kucharzy na całym świecie. Pamiętajmy jednak, żeby spożywać jedynie jego łodygi, unikając liści ze względu na ich trujące właściwości.